brief 121
Amterdam, 3 april 1878
Wie opregt leeft en ware moeite en teleurstelling ondervindt en daardoor toch niet wordt verslagen is meer waard dan een wien alles voor den wind zou gaan en die niets zou kennen dan betrekkelijke voorspoed.
Brieg 121 (vervolg)
Men moet het nooit vertrouwen als men zonder moeilijkheden of de een of andere zorg of hindernis is, maar het zich niet al te gemakkelijk maken.
En ook in de beschaafde kringen en beste omgeving en omstandigheden moet men iets van de oorspronkelijke aard van een Robinson Crusoe of van een natuurmens behouden, want anders heeft men geen wortel in zichzelven en het vuur in de ziel nooit laten uitgaan maar het onderhouden; er komt altijd een gelegenheid waarin dat te pas komt. En wie voor zichzelf de armoede blijft behouden en die liefheeft, bezit een grote schat en zal de stem van zijn geweten steeds duidelijker horen spreken; wie die stem in zijn binnenste, die de beste gave gofs is, hoort en volgt, vindt daarin ten laatste een vriend en is nimmer alleen.
Brief 160
Al val ik negenennegentig keer, ook de honderdste keer zal ik opstaan!
En wat praat men van 'een middel van bestaan' als had ik er geen. Welk artiest (kunstenaar) is er die niet getobd heeft en gescharreld en welke andere weg is er dan die van tobben en scharrelen om te geraken tot vaste grond onder de voeten. En sedert wanneer is er niets meer te verdienen voor iemand met een tekenaarsknuist?
Brief 212
Ik heb pa en ma niet op de hoogte gebracht van alles wat er speelt. En zie hier waarom; Omdat er iets is overgebleven van wat verleden zomer en winter gebeurde, dat als een ijzeren slagboom scheiding maakt tussen verleden en tegenwoordig. Op dezelfde wijs als verleden jaar tot pa en moe om raad vragen of hun opinie, is geenszins mijn voornemen, omdat het toen gebleken is dat in denkwijs en levensopvatting er een gedecideerd verschil is.
Het mooie vind ik dat dit van alle tijden is; Je wil je ouders niet afvallen, blijft op ze terugvallen al is er nog zo weinig begrip voor je echte situatie.
Het mooie vind ik dat dit van alle tijden is; Je wil je ouders niet afvallen, blijft op ze terugvallen al is er nog zo weinig begrip voor je echte situatie.
Theo, geloof me, ik zeg het niet met bitterheid, minachting of geringschatting van en moe-of ophemeling van mezelf-maar alleen om een daadzaak u te doen inzien, namelijk deze; Pa en moe zijn niet de mensen die mij begrijpen, noch in mijn fouten, noch van mijn betere kant-zij kunnen zich niet in mij indenken, met hen redeneren leidt tot niets.
Vincent stelt aan Theo voor om zijn vader uit te nodigen op Vincent't kosten om een fitte versie van zichzelf te laten zien, met vrouw, kind, huis, atelier en onderhanden tekeningen en schilder werk. Vincent wil zijn vader dolgraag trots maken...
Vincent stelt aan Theo voor om zijn vader uit te nodigen op Vincent't kosten om een fitte versie van zichzelf te laten zien, met vrouw, kind, huis, atelier en onderhanden tekeningen en schilder werk. Vincent wil zijn vader dolgraag trots maken...
Brief 302
Enfin, maar het beroerdste is dat men na veel zodanige weken soms de krachten wat vermindert voelt om de dingen te dragen, en een algemene vermoeienis begint te voelen. Ik heb nog zitten werken vandaag maar er overviel me ineens een malaise door merg en been die ik niet precies weer waaraan toe te schrijven. --> schilderen en tekenen is dikwijls een slopend en energie vretend gevecht met jezelf. Mensen hebben onterecht de associatie dat het gaat over lekker ontspannen kwasten op je kamertje.
Brief 307
Het is zelden dat in de laatste tijd zó de stilte, de natuur alleen tot me heeft gesproken. Het zijn soms juist die plekken waar men niets vn wat men de beschaafde wereld noemt meer voelt, en dat slles gedecideerd achter de rug heeft, het zijn soms juist die plekken die men nodig heeft om tot kalmte te komen--> Dit vind ik zoiets moois en zo waar. .
Brief 309
Ik ga dus door als een onwetende, maar die dit éne weet: In enige jaren moet ik een zeker werk afdoen: ik hoef mij niet te overhaasten, want daar is geen heil in-maar in alle kamlmte en sereniteit moet ik doorwerken zo geregeld en geconcentreerd mogelijk, zo kort en bondig mogelijk: de wereld gaat mij slechts in zover aan dat ik als t ware een zekere schuld en plicht heb omdat ik dertig jaar op die wereld heb rondgemarcheerd, uit dankbaarheid een zeker souvenir te laten in de vorm van teken- en of schilderwerk-niet gemaakt om deze of gene richting te behagen, naar waarin men een oprecht menselijk gevoel uit. --> Volgens mij is dit de zoektocht waar iedere serieuze kunstenaar mee worstelt. Zonder dat iemand het ziet. Of ooit zal begrijpen.
brief 121
"Wie opregt leeft en ware moeite en teleurstelling ondervindt en daardoor toch niet wordt verslagen, is meer waard dan een wien alles voor den wind zou gaan en die niets zou kennen dan betrekkelijke voorspoed."
Lees vooral het hele boek
Ik raad je aan het boek volledig te lezen, het staat bol van mooie levenslessen van een genie die tijdens zijn leven nooit begrepen is.
